Orlando!

Jeetje…wat een reacties op ons berichtje van eergisteren! We blijven het zeggen, maar wat ontzettend leuk om te lezen! Dat maakt het extra leuk om de blog ook echt bij te houden. Vandaag weer een uitgesteld verslag, want we lopen nog wat dagen achter. Bovendien hadden we weer problemen met de internetverbinding…maar het schijnt het weer te doen. Dus snel maar wat plaatsen. Misschien morgenochtend ook maar direct het verslag van maandag erachter aan…even kijken hoeveel tijd we hebben. Het uploaden van de foto’s gaat niet echt heel snel. Ik denk dat we dat maar moeten laten wachten tot thuis. Af en toe een collage erbij en de filmpjes en de overige foto’s weer als we back home zijn.

Okay…here we go, het verslag van

Zondag 17 februari

Het ontbijtje eten we dit keer op de kamer, want het was toch wel iets te koud om buiten te eten. Maar…de getoaste bagels smaken ook op de kamer erg lekker! Hierna de koffers ingepakt. Niet echt veel  werk want wat pak je nou eigenlijk uit in 2 dagen, toch?! Nog even twijfel of we het geplande fietstochtje in Shark Valley zouden maken, maar nee…doen we niet. Het waait echt behoorlijk…en we hebben qua kleding niet op koud weer gerekend. Ach, dan rijden we direct naar Orlando. Wel via de 27 en niet via de Turnpike. Tijd zat nu!

Het duurt even voor we op de 27 terecht komen, want we hebben geen goede wegenkaart van Miami en met het kaartje van Alamo is het een beetje behelpen. Maar…het lukt ons! Het eerste stuk voert ons door de uitlopers van de Everglades. Eenzame stukken moerassig gebied. Heerlijk om te rijden. Leuke radiozender gevonden…al blijkt al snel dat leuk subjectief is. Ik ben lekker aan het meeblèren met nummers van o.a. Gotye, Taylor Swift, Maroon 5, Kelly Clarkson en meer van dat soort muziek…heel makkelijk hier om mee te zingen, want ze komen verschillende keren voorbij, maar ja…als je dan niet echt fan bent is het wel heel irritant dat dezelfde nummers zo vaak te horen zijn…en laten we zeggen dat René onder de categorie ‘niet echt fan van deze groepen’ valt. Vooral aan Maroon 5 valt niet te ontkomen…zelfs als we staan te tanken schallen deze jongens luidkeels uit de luidspeakers. Arme René.

De rit verloopt heel voorspoedig. In South Bay maken we onze eerste stop. Er schijnt hier een Scenic Trail te zijn langs de oever van het meer. Even de benen strekken. We lopen de dijk op….en worden hier direct bijna weer vanaf geblazen. Oei, wat een stormpie! Ik zie een bord met een afbeelding van een manatee erop…zouden die hier zitten? Snel even kijken? Maar nee..niets te zien. We laten de route maar voor wat het is en gaan snel terug naar de auto. Lekker warm…en windstil! Achter de ruiten is het heerlijk weer. De zon schijnt volop. Staalblauwe hemel. Maar….koud dus en veel wind.

Hop…verder langs Lake Okeechobee, op weg naar Orlando. Het is een rustige route. Af en toe passeren we een klein plaatsje. Leuk om te zien. Vooral de watertorens zijn zo kenmerkend! Echt grappig. In Lake Placid stoppen we voor een snelle lunch…bij de Mac, want daar hebben ze WiFi en we willen even checken wat de voetbaluitslagen zijn en hoe het is gegaan bij het schaatsen. Fijn om te lezen dat er weer 2 Nederlandse wereldkampioenen bij zijn…en wat betreft voetbal…René was not amused.



via de US27

In Sebring (geloof ik….weet het niet meer precies) maken we een stop bij een Marshalls. Even snel scannen of er nog wat leuke sportkleding is…nee…niet echt, dus hup weer verder. Nu in 1 ruk door naar Hotelbeds. Even na 4 uur parkeren we de auto hier voor de deur. Snel naar binnen om te horen welk townhouse we toegewezen krijgen….en het is geworden….tadaaa….een huis op Fiesta Key. Okay, never heard of. Waar ligt dat? Aan Poinciana Road. Dat klinkt bekend! Daar lag ‘ons’ huis in Compass Bay van 2 jaar geleden ook aan. Dit resort ligt echter de andere kant op (rechtsaf vanaf de 192) en is een stuk verder gelegen.

Met het risico dat wij wel erg negatief zullen overkomen (want dat zijn we echt niet…) moet ik zeggen…het huis op Hemingway 4703 viel nogal tegen. Okay…het wijkje is best okay, maar het huis zelf…enorm kaal, vieze vloerbedekking, een televisie die het slecht doet (nog zo’n oud bakbeesie) met veel ruis op vrijwel alle zenders. Er staat zelfs nog een videospeler! Lamellen die maar half sluiten. Wat we ook jammer vinden is dat we hiervandaan niet kunnen hardlopen. Het resort ligt rechtstreeks aan de grote weg waar geen stoep langs loopt. Maar…er is ook goed nieuws: er zijn geen buren die de hele nacht hun televisie loeihard aan hebben staan.  Nee, zonder gekheid…we waren erg verwend 2 jaar geleden, dus het was heel even doorbijten. Nu voelt het al weer beter.  Het huis heeft alles erop en eraan en bovendien zullen we hier maar heel weinig zijn. Het maakt wel dat we een volgende keer niet zomaar meer een huis boeken, maar vooraf echt al willen weten waar we terecht komen.

We frissen ons even op. Pakken wat spullen uit en gaan weer op pad. Eten en shoppen is ons doel. Bij de Premium Outlets op Vineland. Daar zit toevallig ook een Outback…en we hebben wel trek in een stuk koe. Bovendien wil ik nu toch eindelijk weleens die Blooming Onion proberen. Zoveel over gelezen, maar nog nooit geprobeerd. Zondagavond…Outback…Presidents Day Weekend…oei, dat zal weleens een wachttijd op kunnen leveren. Yep. Klopt! Maar…25 minuutjes maar. Met alvast een groot glas cola (van het huis) erbij zijn die zo om. Voor we het weten zitten we achter onze uienbloem. Dat ziet er mooi uit, zeg! Het sausje erbij is echt verrukkelijk. Ook de gefrituurde uien smaken goed…we vinden het alleen een beetje teveel van hetzelfde voor z’n tweetjes als voorgerecht. De 10 oz. biefstuk (ga toch maar eens opzoeken hoeveel dat nou precies is) is heerlijk! René heeft de woodfired variant…ik ben voor de klassieke gegaan. Uiteraard met patatjes en een Caesar Salad.

Met volle buiken nog een snel rondje gedaan in de Outlet Mall. Ik slaagde voor een paar supergave Timberlands. Verder hebben we het beperkt gehouden (alleen nog 2 shirtjes voor René). We hadden ook niet echt veel tijd meer. We moesten nog even langs de Walmart (op de 535) om boodschappen te doen. Echt…op zondagavond om 22.00 uur liepen wij de ‘wekelijkse’ boodschappen te doen. En…we waren niet de enigen. Blijft toch apart!

Toen terug naar ons huisje…het was weer een lange dag! Nog even een kop thee en toen naar bed. Wat een heerlijk bedje! Dat slapen gaat wel lukken!

hallo wereld!

Het is gelukt! We zijn online...in het huis! Heeft wel even geduurd (het is hier inmiddels bijna 1 uur in de nacht...), dus een lang verhaal gaat het nu niet meer worden...maar...ik had al wat voor getikt, want ook al kon het niet online, ik heb wel onze 'avonturen' hier elke avond in de laptop geklopt.

Hier het verslag van zaterdag...onze eerste dag in Miami (de tijdlijn klopt dus niet meer helemaal...)

Zelfde situatie als gisteren: ik lig nog in mijn bedje, al weer veel te vroeg wakker (4.00 uur, ja echt…en dan ook klaarwakker, he!). Was weer een kort nachtje, want we lagen er pas rond middernacht in. Best laat, voor een eerste dag hier. René slaapt nog…tenminste…dat probeert hij, want het is weer erg lastig om door het geluid van de televisie van de buren heen te slapen. Maar…dit is ons laatste nachtje hier. Vannacht doen we onze ogen dicht in Orlando…heel benieuwd waar we terecht komen.
Maar….we zijn aan het genieten hoor!! Bedankt voor alle (opbeurende) berichtjes. Het is inderdaad zo dat we echt bekaf waren na de reis…en als je dan zo’n slechte nacht maakt en het weer zit (in eerste instantie) ook niet echt mee…tja…maar nu is de vakantie dus echt helemaal begonnen!
Gisteren was een heerlijke dag. De regen waar ik over schreef was verdwenen toen wij onze kamer verlieten voor het ontbijt. Okay, het was nog wel frisjes, maar het was in ieder geval droog! Zo in het daglicht zag alles er veel beter uit. Vooral het binnenplaatsje van het hotel waar we konden ontbijten was erg sfeervol. Het ontbijt was overigens ook prima! Wij vulden onze buiken met kaneelbagels, cream cheese, aardbeienjam, cornflakes en dit alles spoelden we weg met jus d’orange en thee.



New Yorker Boutique Hotel

Nog even een plan de campagne gemaakt voor de komende dag en toen gingen we om 9.00 uur op pad. Richting Miami Beach. Gisteren in het hotel hadden we al gehoord dat er een enorme bootshow gaande is. Vandaar ook dat alle hotels in de verre omgeving vol zitten. Dat het inderdaad een enorme show is zien we als we langs de boten rijden. Allemachies, wat een enorme gevaartes liggen hier. Echt abnormaal. Vanuit de auto verbazen we ons. Stoppen doen we niet, want we zijn beiden niet zo van de bootjes.

stars and stripes op het strand

Stoppen doen we wel in de buurt van Lincoln Mall. We vinden een plekje in een parkeergarage. Als we buiten komen wacht ons een verrassing. De zon schijnt! Hoewel de winkels nog dicht zijn genieten we van het relaxte sfeertje in deze straat. Het strand ligt hier niet al te ver vandaan, dus we laten de auto staan en wandelen ernaartoe ondertussen foto’s makend van de gevels van de art deco gebouwen. Heel bijzonder. Op Ocean Drive gaan we het strand op. Pfff…het is zelfs warm! Heerlijk! We lopen langs een aantal van de strandhuisjes. Gaaf hoor, om hier (weer) zo te staan…op Miami Beach. Erg leuk! Via de drukke Ocean Drive lopen we weer terug naar de auto. Hoewel…eigenlijk is het koffie tijd…en laten we nu net een Starbucks tegenkomen... Eerst dus maar even een Frappuccino stop. Niet echt heel vervelend om je Frappuccino te drinken met uitzicht op de pastelkleurige gevels van Ocean Drive!

uitzicht vanaf het terras van de Starbucks
 

Next stop is Key Biscayne. Hier ben ik ook nog nooit geweest. We rijden over de 1 naar het zuiden. Via Downtown Miami. Je waant je bijna in een televisieserie als je hier zo tussen de enorme gebouwen rijdt. Om op Key Biscayne te komen moeten we (eerst tol betalen en dan) een grote brug over. Vanaf de brug heb je een geweldig uitzicht op de skyline van Miami. Heel bijzonder om te merken dat het sfeertje hier op Key Biscayne zo totaal anders is dan in de stad. Heel relaxed, bijna sereen. We rijden wat rond. Onze magen zijn inmiddels gaan knorren dus op een van de kleine winkelcentra parkeren we de auto op zoek naar een eettentje. We ploffen neer bij een Sandwich Café. Een Croque Madame voor René en een Feta Cheese Omelette voor mij stillen onze trek. Heerlijk om hier zo te zitten…dit is vakantie vieren!

 

Weer terug naar het vasteland maken we een stop om de skyline te fotograferen. We rijden verder naar het zuiden. Volgende doel is CocoWalk, een buiten winkelcentrum. Al snel zien we hordes mensen die kant oplopen. Overal staat politie om het verkeer te regelen…nou, nou…da’s een populair winkelcentrum…haha…Overal mensen die ons lokken om bij hen te parkeren. Voor ‘maar’ $20. Ja zeg….uh…wij zijn Nederlanders, hoor..wij zoeken zelf wel een plekkie. En bij dat gezoek kom je dan zomaar in een buurtje terecht waar je gewoon eigenlijk niet wilt zijn. In ons boekje lezen we later ook dat je daar weg moet blijven (iets van Grand Avenue of zo). Okay…snel weer weg dus en misschien een ander plan trekken. Hoewel, het is toch wel leuk als er hier dan iets bijzonders gaande is om ook een kijkje te nemen. De auto dan ook geparkeerd bij een school (ja, voor $20, maar dit geld kwam ook ten goede van de school) en geïnformeerd wat al deze buzz is. Het blijkt de jaarlijkse art show te zijn. Ow…okay…uhm…eerlijk gezegd zijn wij een beetje cultuurbarbaren, dus of dit nu wat voor ons is. Ach, laten we gewoon even rondkijken en dan meteen ook maar naar CocoWalk gaan.

Het bleek geen slechte keus. Het was gezellig druk overal. Eigenlijk gewoon een soort braderie. Voor de echte kunstshow moest je overigens nog $10 p.p. lappen om erin te mogen. Dat hebben we maar niet gedaan. We hebben gewoon lekker rondgeslenterd. Genoten van het sfeertje van Coconut Grove en zelfs nog wat opgedaan van de geschiedenis hier. We komen namelijk terecht in “The Barnacle”, een State Park. Dit bestaat uit het oudste huis van dit gebied en de tuinen erom heen. Leuk om even doorheen te lopen. En vooral even het uitzicht op de oceaan te bewonderen.

the Barnacle

Terug bij CocoWalk besluiten we dat het tijd is om een hapje te gaan eten. Gaan we naar de Cheesecake Factory of naar Chili’s? Eerstgenoemde bewaren we nog even tot Orlando, so Chili’s it is. We wachten even op een plekje buiten. Heel goed, want we komen nu op de perfecte plek, precies op de hoek zodat we uitzicht hebben over het winkelcentrum en de straat beneden. Van een bar beneden ons klinkt heerlijke muziek. Het is wel een beetje fris…maar dat was verwacht. Er zou namelijk een koudefront aan komen waaien later in de dag. (zo koud dat het nu…vanochtend zelfs tegen het vriespunt aanvoelt…brrrrr….maar…we hoeven in ieder geval niet de autoruiten te krabben. Het eten bij Chili’s viel een beetje tegen. We waren voor de 2 meals voor $20 gegaan. Voorgerecht (chippies met guacemole en salsa) was prima, maar het hoofdgerecht was niet echt super. Okay, weten we ook weer.

Om half 7 kregen we het toch wel zo koud dat we besloten maar eens verder te gaan. Wat nu? Terug naar het hotel? Nee toch…veel te vroeg nog. Dan nog maar naar een andere, voor beiden nieuwe, mall, the Dolphin Mall. Wel eerst even zoeken door het inmiddels donkere Miami, maar nog geen half uur later parkeerden we de auto op de overvolle parkeerplaats. Toen maar vast een voorproefje genomen op het shopgeweld dat ons in Orlando wacht. Maar…alleen gekeken…okay, bijna alleen gekeken…alleen bij Old Navy hebben we wat gekocht. Niet echt onze winkel, maar we konden nu toch wel leuk slagen (met 40% extra korting…op de korting, ach…dan slaag je al snel natuurlijk).
En toen terug naar het hotel. En wij dachten eens heel slim te zijn. Om de drukke 1 te vermijden namen we de 95. Slim. Ja, dat wel…maar niet als je de Express Way richting Fort Lauderdale neemt en dus alle afslagen rechts aan je voorbij ziet gaan omdat je ‘gevangen’ zit op de Express Way. Tsss…

Uiteindelijk om even na 11 uur in het hotel. Wat een dagje! Heerlijk! Dit is echt vakantie vieren. En wat een geluk met het weer! Geen druppel regen gehad…

Ha…de buren zijn ook wakker…de televisie is uit

Tot morgen allemaal…dan vanuit Orlando!

Gelukt! Zelfs met foto! Morgen weer een nieuw verhaal...wij gaan weer vroeg op pad. Naar Animal Kingdom. Voor nu welterusten!

Internet...or not to internet

In de rij voor Soarin...yes! Internet...want dat zullen we wsl niet gaan krijgen in het huis. Geen wifi, geen modem...en ook geen hotspot via Hotelbeds :( We staan op de wachtlijst, dus wie weet morgen! Het weer is inmiddels beter. Heerlijk zonnig! Het huis is ...uhhh...okay. Het ligt in Shady Pines....oh nee Fiesta Key. Zo'n echt all American gated community. Niet zo heel veel te beleven, maar daarvoor hebben we onze Disney tickets, de malls, enz.... Nèt nog even snel alle reacties gelezen. Zo leuk! Dank allemaal! Alle Oww...we moeten boarden voor onze vlucht met een hangglider over California....op de Disney-manier uiteraard. Bye for now!

Welcome to Miami!

Terwijl ik dit tik is het net of we gewoon nog thuis in ons bedje liggen…de regen slaat tegen de ramen. Okay, eigenlijk houdt daar de overeenkomst ook wel op…want hier hoor je de hele nacht door ook nog eens auto’s voorbij razen…door diezelfde regen. Bovendien hebben de buren de televisie de hele nacht aanstaan. De hotelkamer is een typisch gevalletje van ‘het zag er op de foto’s toch leuker uit’. Kortom…vette pret hier in Miami! Pfff

Maar…dat is ook het enige negatieve dat we gaan schrijven, hoor. De reis is hartstikke goed gegaan. We hebben een heerlijke auto…een (denk, denk…sleutelhanger erbij pakken…oh ja) Chevrolet Equinox. Een witte, relatief nieuw. Rijdt als een trein (zelfs in de file…hihi). Er is wel internet!! Dat dan weer wel! Helaas laadt juist de pagina waarop ik een nieuw bericht kan maken voor de blog niet (dat dan weer niet….). Dus dit hele verhaal maar in Word getikt en straks via mail op een andere plek proberen in de blog te laden. Foto’s moeten sowieso nog even wachten…want dat gaat dan helemaal niet lukken. We wilden in ieder geval wat van ons laten horen…want wat een leuke reacties allemaal via FB en de blog! Erg leuk om te merken dat de blog zo vaak wordt bezocht en gelezen! Echt gaaf!


nog erg rustig op Schiphol

Okay…het verslag:  Gisterennacht om 2.15 uur stond onze taxichauffeur (aka mijn broertje Rob) voor de deur. We waren er klaar voor! Koffers achterin gegooid. Knuffel aan de kattenmannen. En op naar Schiphol. Gelukkig geen ijzel of besneeuwde wegen meer. Daarom waren we ook al ver voor 3 uur op Schiphol. Lekker bijtijds. Ingecheckt waren we al, dus snel de bagage afgeven en door de douane. Dachten we. Helaas, Lufthansa begint pas 2 uur vooraf met de service. Nou, dan maar voor de douane een ontbijtje scoren. Dat werd nog lastig, want er waren nog wel heel veel zaakjes dicht. Maar…bij La Place slaagden we. Een lekker ontbijtje van een broodje beenham en een broodje rivierkreeftjessalade (mooi wordfeudwoord) met een grote beker thee!

Eeyore, mijn andere reismaatje

Even na 4 uur toch maar naar balie 1 gelopen. Jippie….op de borden lazen we hier dat het hele baliegebeuren niet vanaf 5.15 uur, maar al vanaf 4.35 zou plaatsvinden. Ha…let op het woordje zou…want uiteindelijk konden we toch pas even na 5 uur onze bagage inleveren. Toen door de douane. In hal 1, want we vlogen eerst naar Frankfurt. Nog even het ‘ge-duty-freed’ en toen naar B23 om te boarden. De vlucht vertrok zo’n 20 minuten later dan gepland. Oeps…we hebben al niet teveel tijd op Frankfurt, maar ach…dat zal wel goed komen.

Het korte vluchtje ging prima. Helaas geen uitzicht, want we vlogen constant boven de wolken. Vlak voor de landing stelde de gezagvoerder via het gebruikelijke praatje ons op de hoogte van de omstandigheden in Frankurt. Zijn mededeling (in het Engels met een zwaar Duits accent) dat we op Frankurt te maken zouden krijgen met een ‘morning fog’ (bedenk zelf maar de uitspraak van het laatste woord…) zorgde bij ons voor een aanval van een enorme lachbui.

A380

Bij het taxiën op de luchthaven in Frankfurt zagen we al een A380 staan, ons volgende toestel. Deze was van Thai Air…maar,man, man, wat een bakbeest, zeg! Ons toestel werd niet aan een slurf gehangen. Nee, we werden ergens op een cargo-platform uitgeladen. Maar…er stond wel een bus voor ons klaar. Even dachten we dat deze ons weer naar Schiphol terug zou rijden, want het was me toch een lange rit…poeh, hee….en langzaam (maar heel zeker) zagen we de minuten voorbij tikken…ohoh.

We hadden geen idee van de grootte van het vliegveld hier, maar inmiddels zijn we op de hoogte. Het is groot!! Een flinke sprint heeft ervoor gezorgd dat we onze beweging ook weer hebben gehad…en…makkelijk op tijd om aan boord te gaan van vlucht  LH462 naar Miami. Wat een ontzettend gaaf toestel! Nieuw, groot, ruim! Via een van de 3 slurven kwamen we binnen. Het personeel van Lufthansa was echt heel vriendelijk. Helaas konden wij niet het trapje op naar de luxere stoelen, maar onze plekjes op 59J en K waren ook prima. Vlak voor het keukentje, dus geen achterburen. Stoelen zaten heerlijk. Het entertainment programma konden we ook direct opstarten. Terwijl we moesten wachten op nog wat verlate mensen en op de de-icing van het toestel konden wij dus al bekijken welke films we wilden gaan zien.

Een uur te laat (om 10.45 uur) gingen we de lucht in. Iets dat we perfect konden volgen via 1 van de 3 camera’s die gemonteerd waren onder en op het toestel. Echt superleuk om zo mee te kunnen kijken. We hebben er een filmpje van gemaakt…zullen dit later proberen te uploaden.

De vlucht zelf verliep erg ‘smooth’. Geen turbulentie (tot vlak voor Miami), goede verzorging (2xeen warme maaltijd…waarbij we beide keren voor de pasta gingen,die echt gewoon lekker was!), genoeg te drinken (zelfs de alcohol was gratis, hoewel we daar geen gebruik van hebben gemaakt) en leuke films. Taken 2 (niet echt een aanrader), Arbitrage (mwah…) en Trouble with theCurve (erg leuk). Verder hebben we lekker naar muziek geluisterd. Genoeg cd’tjes op de entertainmentset. De tijd vloog om…nou, niet echt waar, want het blijft natuurlijk een lange zit…ruim 10 uur.

onderweg

Maar om 3 uur plaatselijke tijd stonden we dan toch op MiamiAirport. Een regenachtig airport, want het goot hier! Nou ja, hadden wij nog geen last van. Eerst door de douane (lange rijen…), toen wachten op de koffers (lang wachten) en toen naar de car rental (lang lopen…en via de MIA mover). Bij Alamo werden we gelijk geholpen. Het standaard praatje of wij geen grotere auto wilden bleef achterwege. We hebben voor ons doen ook al een grote bak…een midsize SUV. Net als in Orlando mochten we een auto uit de rij kiezen…er stonden er maar 4, waarvan er 1 al was ‘ingepikt’. Uhm….bij de andere 3 auto’s (allemaal Jeep’s) hadden wij niet echt een ‘Yeah’-gevoel. Beetje dralen. Besloten naar de dame van Alamo te lopen met de vraag of er nog wat van deze auto’s deze kant op zouden komen…nou, dat kon ze niet zeggen, maar….we mochten ook een auto kiezen uit de Standard SUV rij…without extra charge. Dat lieten we ons geen 2x zeggen…dus het werd een witte Chevrolet Equinox. Met maar 3700 miles op de teller.

Om 17.30 uur reden we de parkeergarage uit. Op naar ons hotel. Aan de 1…niet al te ver. Maar wel lang rijden…want het was natuurlijk spits. Ruim 1 uur later parkeerden we bij New Yorker Boutique Hotel voor de deur. In het donker en de regen (en door onze vermoeidheid) zag het er een beetje shabby uit. De kamer…totaal anders dan op de foto’s van de website…maar wel okay.

Kortom….welcome to Miami!!

Jaaaaaa!!!!

Het is zover!! Tenminste...nog 1 nachtje...maar we zijn er al helemaal klaar voor! Koffers gepakt, handbagage staat klaar, kortom, we kunnen!

Was nog een hectisch laatste dagje. We moesten beiden nog werken en dan zit je hoofd nog bij andere dingen dan de koffers pakken. Gelukkig was ik redelijk bijtijds thuis. Dat was nog een hele glijpartij. Eerst de auto even ijzelvrij maken. Tsss...zo'n apart idee. Morgen lopen we in korte broek door Miami, vandaag sta ik mijn autoruiten te krabben. En wat een witte wereld is het weer! Nu maar hopen dat de weerstomstandigheden niet zodanig zijn dat het voor morgenochtend problemen oplevert voor het vliegverkeer.

Vanochtend nog wel even (een klein beetje) schrikken. Lees ik op facebook dat het vanaf 1 januari verplicht is om een internationaal rijbewijs te hebben voor Florida. Het zal toch niet?!! Dat heb ik al die keren dat ik naar de USA ben geweest nog nooit hoeven regelen. Maar ja, het stond nu toch echt expliciet vermeld. Dus toch een beetje aan de twijfel. En ach, ik moest toch nog naar de ANWB, dus het zekere maar voor het onzekere genomen en zo'n internationaal ding geregeld (à 17,50 euro pfff...). Ik moest er al heen omdat we gisteren nergens onze wereldstekkers konden vinden. Hebben we die dingen dan uitgeleend?? Zoek, zoek....maar echt...nergens te vinden. Genoeg mensen in onze omgeving hebben zo'n stekker, maar dat werd wel erg laatste moment...dus maar zo'n ding aangeschaft. Ook bij de ANWB...voor bijna 20 euro....OINK!! Vanmiddag dan ook nog maar even heel goed gezocht. En...tadaaa...liggen ze gewoon op het plekje waar ze altijd liggen. Gelukkig kan de nieuw aangeschafte stekker binnen 14 dagen geruild worden. Dat gaan we redden!

Nu houden we het maar voor gezien. We duiken vroeg ons mandje in. Vannacht om 2.15 uur staat mijn broer(tje) voor de deur om ons een lift naar Schiphol te geven. Dat betekent dat we ruimschoots op tijd zullen zijn, maar we gaan ons wel vermaken...geen probleem! Onze eerste vlucht is een korte. Naar Frankfurt. Daarvandaan vliegen we dan naar Miami. Geplande aankomsttijd 14.00 uur.

Eerst nog De Mol kijken en dan een paar uurtjes (proberen te) slapen.

Tot een volgende keer...vanuit Miami!

stapelen

Nee...dit gaat nog niet over het stapelen van kleding in de koffer. Hoewel we hier eigenlijk wel het weekend al mee willen beginnen. We moeten de de hele week (tot en met donderdag dus) nog werken en elke avond hebben we een afspraak staan. Een begin maken met het pakken zou dus wel slim zijn...

Maar daar gaat het hier niet over. Morgen lopen we in Schoorl de halve marathon. Als het tenminste niet wordt geannuleerd, want wat is het vandaag weer winters geweest. Een heel witte wereld. Dikke vlokken sneeuw. En daarna bagger en plassen. Voor morgen is er nog meer sneeuw voorspeld. Nog maar even afwachten dan ook of het wel doorgaat.

We nemen het zekere voor het onzekere. Vanavond een koolhydraatrijk maaltje gegeten. Gisteren al pasta. Vandaag rijst. Nog even getwijfeld over pannenkoeken...en die gedachte is eigenlijk de reden voor dit blogbericht...pannekoeken!! Wat hebben we (okay, vooral ik :-)) daar al zin in! Daarom ook alvast even op de site van verschillende restaurants gekeken...en omdat het over pannenkoeken gaat mogen we die van IHOP natuurlijk niet overslaan. Bij onze vorige bezoeken aan dit restaurant bestelde René een omelette. Erg lekker, maar voor mij veel te veel. Helemaal als ontbijt. Bij zo'n omelette order worden dan ook nog pannenkoeken geserveerd. Mooi..die zijn dan voor mij. René houdt daar toch niet echt van en voor mij is het meer dan voldoende om de dag mee te starten. Natuurlijk wil ik ze nog wel even oppimpen...maar ga ik dan voor de strawberry cheesecake variant...of die met kaneelbroodjes-smaak...of de bananen-karamelpannenkoeken...of...nou ja, we'll see!

Voor de Princess Halve in Disney weten we in ieder geval waar we koolhydraten kunnen stapelen. IHOP, here we come!



morgen nog 10!

Zijn we aan het aftellen? Echt wel!! Morgen nog 10 dagen en dan zijn we onderweg naar Florida! Wat een heerlijke gedachte! Helemaal met dit miezerige, koude weer! De afgelopen dagen hebben we al een klein beetje in de gaten gehouden wat het weer in Miami en Orlando doet. Natuurlijk geeft dat totaal geen garantie, maar laten we zeggen dat het er goed uit ziet! De korte broeken en hemdjes kunnen worden ingepakt!

Vorige week hebben we de laatste formaliteiten geregeld. De nieuwe paspoorten zijn opgehaald, bankpassen zijn wereldproof gemaakt (voor zover nodig) en de ESTA is geregeld. Altijd wel een spannend momentje...mogen we erin? Ja hoor...beiden kregen we de melding: TOESTEMMING VERLEEND....yeah!!

Nu nog 2 weekjes werken, 1 wedstrijdje lopen (in Schoorl aankomende zondag) en dan langzaam gaan pakken...

Morgen nog 10!

US27

We zijn eruit, hoor! Na de leuke reacties op het forum en onze blog en even wat sites te hebben gelezen over beide routes van Miami naar Orlando, weten we welke we gaan nemen. Het wordt de US27! Voor ons beiden een nieuw stukje Florida. Vooral dit bericht op het Florida Forum heeft de doorslag gegeven.

Waarschijnlijk komen we dan wel wat later aan in Orlando. 's Ochtends willen we namelijk eerst nog naar Shark Valley voor het fietstochtje. Omdat de fietsen snel uitgeleend zijn, zullen we daar sowieso al bijtijds moeten zijn. Het zal dus een vroege start van de dag worden.

Als we niet door een alligator worden verslonden kunnen we dan even na de middag onze reis naar Orlando beginnen. Leuk om door die kleine echt Amerikaanse stadjes te koersen. Even voor het plaatsje Frostproof kunnen we deze detour nemen, the Ridge Scenic Highway. Dit stuk van SR17 geeft ons de sfeer van Florida in het begin van de 20ste eeuw.

Nog 20 dagen....

van A naar B

Heerlijk om in de stemming te komen! Vandaag over 3 weken hangen we ergens boven de oceaan op weg naar Miami. Vrijwel alles is al geregeld. Verzorging van de kattenmannen is rond, de nieuwe paspoorten kunnen deze week worden opgehaald, bij ING gecheckt of ik mijn pinpas wereldtoegankelijk moet maken (hoefde niet bij hen), nu alleen nog de ESTA's aanvragen en pakken...

Ook de reispapieren zijn binnen. Gisteren lagen ze op de mat. Met een begeleidend briefje waarin ons werd verzocht alles even goed te checken. Dat hebben we gedaan...en dat was maar goed ook, want op de voucher voor de accommodatie in Orlando stond een verkeerde naam. Snel maar even gebeld met de reisorganisatie. No problem, vandaag gaat er nog een nieuwe voucher op de bus. Dus dat is dan ook weer in orde. Nu afwachten in welk townhome we terecht komen....

En al voorbereidend was ik even aan het kijken hoe lang de rit van Shark Valley naar Kissimmee (Hotelbeds) duurt. Eigenlijk ging ik ervan uit dat de beschrijving ons over de Turnpike zou leiden, maar tot mijn verbazing was dat niet zo. Tenminste...de site van RandMcnally geeft een andere route aan.

Deze voert ons door de binnenlanden van Florida. Ook voor mij nog onbekend gebied. Leuk dus...of is het erg saai? Natuurlijk is er op het alternatief (de Turnpike) niet veel meer te beleven, maar dan weten we in ieder geval wel dat we door kunnen rijden (en het gaspedaal wat dieper kunnen intrappen). Even op onderzoek dus of er onderweg in de binnenlanden wel iets te zien en beleven valt. De beschrijving geeft aan dat we er zo 4 uur en 24 minuten over deze 242 mijl doen. Waarschijnlijk vertrekken even na de middag vanuit Shark Valley. Dit betekent dat we tegen de avond bij Hotelbeds aankomen.

 

 

De andere route is (volgens Google Maps) 260 mijl en zal volgens de planner zo'n 4 uur in beslag nemen. Veel verschil is er dus eigenlijk niet...een half uurtje slechts. Voordeel van de Turnpike is dat we een detour kunnen maken om een stuk over de 1 te rijden. Altijd leuk, maar hebben we daar nog wel tijd voor?

 

 

We beslissen ter plekke. Zoals ik het nu zie wordt het waarschijnlijk de eerste route...iets nieuws voor ons beiden!

brrr.....

Sneeuw! Wat geeft dat toch altijd een speciaal gevoel! Echt winters! Ollie en Bommel denken daar echter anders over. Zij vinden dat witte spul maar koud en zijn al snel weer binnen.

Hoe mooi ook zo'n winterlandschap...het doet ons deste meer naar warmere oorden verlangen...nog 25 dagen!

YoWindow.com NWS

YoWindow.com NWS