inpakken en....

Ruim een week nadat we zijn teruggekomen schrijf ik het laatste stuk van het verslag...de terugreis. Hierna kijken we nog wel even terug met wat feitjes en onze hoogtepunten van deze trip. Maar voor nu het minst leuke deel van de reis...de terugvlucht.

Behoorlijk total loss van het lopen komen we om 9.00 uur weer thuis. Officieel moeten we om 10.00 uur uitchecken, maar we hebben bij het ophalen van de papieren bij HotelBeds gehoord dat het geen probleem is als dit 11.00 uur wordt. We hebben dus 2 uurtjes om alles in te pakken, te douchen...en nog een klein beetje bij te komen.

We leggen alles op bed wat in de koffers moet. Dit keer geen koffer extra aangeschaft, dus het MOET gewoon passen. En...het mag niet meer wegen dan 22,5 kilo per koffer. Oeps...dat zou nog weleens lastig kunnen worden. Daarom de zware dingen (bijvoorbeeld al die zakken M&M's :o)) in de trolley die meegaat als handbagage. Eigenlijk zouden hier de laptop en de fotocamera in moeten, maar deze nemen we los mee. Hopelijk geldt de regel nog dat je als handbagage een handtas/trolley + laptoptas + cameratas + duty-free-aankooptas mag meenemen. En zo niet...nou, dan checken we de trolley gewoon in. Daarom hier ook maar alle nieuwe schoenen ingepropt. En dat zijn er nogal wat....voor René 2 paar sportschoenen (flitsende Adidas en wat degelijkere Adidas) en een paar nette Timberlands. Voor mij 2 paar flitsende Nikes. Mijn nieuwe (zware) Timberlands doe ik aan. Scheelt weer in gewicht. Mijn oude afgetrapte Palladiums laat ik (met een beetje bloedend hart) achter...

Okay...en dan alle kleding in de koffers. Tjemig...zoveel hadden we toch niet gekocht. Dat gaat nog lastig worden. Zulke grote koffers hebben we namelijk niet. Maar met veel geprop past alles. Wel ontzettend balen dat er nu geen weegschaal is hier in huis. Het voelt best wel zwaar...zou het binnen het toegestane gewicht vallen...nou ja, fingers crossed dan maar. We merken het wel op de luchthaven.

Dat was nog even bikkelen, zeg! Als alles is ingepakt nemen we eindelijk de hardnodige douche... Het is allemaal gelukt. Het huis is ontdaan van elk spoortje van ons. Hoewel...er staat nog behoorlijk wat vuilnis. Helemaal niet aan gedacht gisteren. Wat moeten we daar nu mee? Geen probleem...gewoon in de auto doen en onderweg ergens in een vuilnisbak dumpen. Desnoods in meerdere vuilnisbakken. Even voor elven stoppen we de sleutel voor de laatste keer in de lockbox. Heel apart...we waren in eerste instantie helemaal niet blij met dit huis. Het voelde niet prettig toen we op zondagmiddag 17 februari de deur hier openden. We waren niet blij met de ligging (eigenlijk een beetje in the middle of nowhere). Maar eigenlijk...nu we hier weggaan viel het achteraf allemaal wel mee. Okay, we zullen deze plek nooit aanraden. Het huis heeft helemaal niets extra's zoals ik al eerder heb gemeld en...eerlijkheidshalve...we zijn er natuurlijk ook nauwelijks geweest. Een volgende keer gaan we zeker zelf op zoek naar een huis zodat we vooraf weten waar we terecht komen.

ons townhouse op Fiesta Key

We moeten nog even langs HotelBeds op de 192 om de Hotspot in te leveren. Onderweg stoppen we bij een bushalte met een grote vuilnisbak en dumpen onze zakjes afval...niet zo netjes...maar ja, het is even niet anders. We bedanken de dame van HotelBeds voor de service (de Hotspot was immers gratis). Zij zullen het huis checken om na te gaan of het wel voldoet aan de eisen die zij stellen.

En dan is het linea recta naar het vliegveld. Via de 417. De tank raakt (angstig) leeg...helemaal als we nog een rondje extra moeten omdat ik de afslag naar de rental car return mis. Maar...no worries...even later parkeren we de auto achterin de rij. De mileage wordt gecheckt en we krijgen een bonnetje met het saldo $0 (erg prettig om te zien).

We rollen de koffers naar de incheckbalie. Heel even ben ik bang dat een dame die hier staat om de bagage te controleren mij tegenhoudt met al die handbagage...maar ze kijkt me even aan en zegt dan: you're good to go... En...dat zegt ook de weegschaal. Beide koffers wegen ruimschoots onder het toegestane gewicht (40 lbs en 42 lbs)...we hadden dus nog meer kunnen kopen (gewichtgezien dan...portemonneegezien is dat weer wat anders...).

Bij de DisneyStore scoren we nog even een plastic Mickeypoppetje voor onze kitschsouveniertjes op het toilet. Dan gaan we door de security check. Best lastig...zoveel handbagage. De laptop moet uit de tas. Schoenen moeten uit. Riemen af. Spijkerjackie uit...pffff.... Met de monorail naar de vertrekterminal. Hier zit, weet ik van vorige keren, een Mexicaans tentje met heerlijk verse burrito's. Die hebben we wel verdiend na het hardlopen van vanochtend en de inpakrace. Heerlijk smaakt het! Daar kunnen we wel even mee toe....helemaal tot Amsterdam!

vanuit het vliegtuig op MCO

De vlucht naar Washington vertrekt op tijd. We zijn doodmoe...vallen vrijwel direct in slaap. Okay, niet echt in een diepe slaap, maar tukken lekker weg. Het is maar een kort vluchtje naar Washington. Hier hebben we zo'n 2 uur voor onze overstap naar Amsterdam. We lopen direct naar de gate D1 waarvandaan het toestel vertrekt. Nog een Starbucks halen, een snelle foto van de President, het thuisfront op de hoogte brengen van onze loopavonturen via whats app en dan kunnen we al boarden. De handbagage geeft geen problemen, want het toestel is halfleeg. Op de één of andere manier zijn we terecht gekomen op Economy Plus stoelen. Ons hoor je daar natuurlijk niet over klagen... Met z'n tweetjes naast elkaar. Hier kunnen we de komende uren wel ons eigen hoekje creeren.

Hoewel mijn ogen bijna dichtvallen houd ik het nog net vol tot het eten geserveerd wordt. Helaas...geen chicken or pasta, maar beef or chicken. Oei, da's nog even snel kiezen. Chicken dan maar. Of de beef beter zou zijn geweest, geen idee, maar de kip was niet echt heel lekker. Mijn bordje is nog niet opgeruimd of ik moet me nu echt gewonnen geven aan de slaap.

Het valt niet tegen...ik slaap behoorlijk. Ben wel vaak wakker, maar even omdraaien en ik pit weer verder. René is minder gelukkig. Hij doezelt een beetje, maar echt slapen komt er bij hem niet van. Een uur voor de landing maakt hij me wakker. Er wordt een ontbijtje rondgedeeld. Uh...ontbijt...nee, een oud croissantje...maar ach, het vult.

Om 8.00 uur landen we. In het koude, maar niet meer witte, Nederland. We're back! De koffers laten even op zich wachten. Ondertussen bekijken we de NS app....zouden we de trein van 8.46 nog halen? Ja dus...45 minuten later rollen we de koffers het huis binnen...de kattenmannen zijn blij dat we weer terug zijn. Zij wel.....