Vandaag opende de inschrijving voor de
Princess Half Marathon. Een hardloopevenement van Disney waar ik 2 jaar geleden aan heb meegedaan. Toen nog vrijwel een evenement voor alleen dames, maar tegenwoordig doen er ook veel (gemengde) teams van 2 personen aan mee. Leuk dus voor ons...want nu kunnen we samen meedoen. Vandaar dus de inschrijving voor de Dutch & Dutchess, zoals we ons miniteampje hebben genoemd. Erg leuk om samen te lopen...en we zullen flink door moeten lopen, want direct na de finish moeten we richting luchthaven voor de vlucht terug naar Amsterdam.
Vorig jaar liep ik dus nog alleen...tenminste zonder René. Dit is het verhaal van die dag zoals we het in ons reisverslag hebben opgenomen:
Zondag 27 februari 2011
Half vier is echt vroeg!
Gelukkig hebben we gisteravond al alles klaargelegd, want echt wakker zijn we
nog niet op dit tijdstip.
Ik heb niet echt trek in
eten, maar zal toch wat binnen moeten krijgen. Een banaan, brood en een kop
thee moeten dienen als ondergrond voor de halve marathon. We bekijken nogmaals
de plattegrond van de route en nemen door waar René zal staan. Hij gaat zijn
eigen race lopen. Als het goed is zien we elkaar op 3 verschillende punten
tijdens de race en daarna natuurlijk aan de finish.
Het eerste punt is vrij
snel na de start. Het publiek mag de lopers aan de kant van Epcot Drive
aanmoedigen. Als we elkaar hier hebben gezien zal René als een speer met de
monorail naar het Transportation Center gaan. Dit is ongeveer mijl 6. Ik zal
hier dus na ongeveer een uur langskomen. Hiervandaan loop ik een rondje door
Magic Kingdom. René loopt rechtstreeks naar het volgende punt bij mijl 8. De
laatste 5 mijl zal ik zonder support moeten doen. René haast zich dan weer naar
de finish.
Even na 4 uur stappen we
in de auto op weg naar Disney. Heel apart om zo door het donker over de 192 te
rijden. Bij mij beginnen de kriebels aardig te komen. 21 Kilometer blijft
natuurlijk een behoorlijk eindje. Vooral met zo weinig trainingskilometers in
de benen als ik op dit moment heb (of juist niet heb dus). Op Disneyterrein
komen we voor de parkeerplaats van Epcot nog even in de file.
We parkeren de auto.
Letten goed op waar deze staat, want we kunnen het ons vandaag echt niet
permitteren om de auto niet terug te kunnen vinden. Samen lopen we naar de
ingang naar de start. De start is namelijk niet op de parkeerplaats. Het is
zelfs nog ruim 1 kilometer lopen voor we kunnen starten.
Nog even voel ik de gebruikelijke twijfel. Ben ik niet te koud gekleed?
Heb ik genoeg gegeten? Moet ik niet nog een keer naar het toilet? En…ga ik het
wel halen? Allemaal onnodige vragen. De voorspelling is dat het behoorlijk warm
zal worden. Mijn nieuwe ‘Livestrong’ singletje zal dan ook zeker niet te koud
zijn. Genoeg gegeten heb ik niet echt, maar daar kan ik nu niets meer aan doen.
Een toiletstop is zo gebeurd. En of ik het ga halen dat ga ik vanzelf merken.
Gewoon niet te snel starten en dan kom ik een heel eind.
Snel een kus voor René.
Met het programmaboekje in zijn hand gaat hij op weg naar het eerste
‘spectator’-punt. Ik moet een behoorlijk eind lopen om bij het startvak te
komen. Wat een heerlijk sfeertje hangt hier. Heel veel verklede loopsters.
Vooral veel prinsessen. Ik loop naar het eerste startvak. Temidden van de
vrouwelijke variant van de ‘snelle Jelles’ wacht ik op het startschot.
Voor die tijd veel zoete
praatjes door belangrijke personen bij Disney. Je gaat je er helemaal bijzonder door voelen. Het is ook heel apart. Zo in het donker tussen al die andere lopers.
Dan klinkt het Amerikaanse volkslied. Toch wel een kippenvelmomentje. De Fairy
Godmother telt af voor de start en there we go…
In het donker passeer ik de startlijn. Het voelt heerlijk! Ik start
rustig. Blijf helemaal links lopen. Als het goed is zie ik René zo al staan.
Binnen een halve mijl is namelijk het eerste punt voor de toeschouwers. Al snel
besef ik dat wij elkaar niet zullen gaan zien. De toeschouwers staan namelijk
helemaal links aan de andere kant van de 4 baans-weg. Bovendien zijn de banen
ook nog eens gescheiden door een middenberm. Het is donker. Het publiek staat
ver weg. No chance dus dat wij elkaar zullen zien. Ik hoop maar dat René dit
ook snel begrijpt en door gaat naar het volgende punt.
Het loopt eigenlijk best lekker. Nu de zon nog niet op is valt het mee
met de warmte. Ik geniet van de mensen om me heen. We lopen door de tollboots
van Epcot. Hierna draaien we rechtsaf de weg naar Magic Kingdom op. We zitten
inmiddels op mijl 1. Vrijwel elke mijl worden de lopers vermaakt door middel van
echt Disney entertainment. Zo kunnen we met de Disney-helden (de prinsen en
ander manlijk Disneyschoon uit ‘the movies’) op de foto. Ik pas. Ik kom liever
een beetje in mijn ritme. Het is nog ver zat!
De zon breekt langzaam
door. Het is nog niet echt warm. Op de stukken zonder publiek langs de weg is
het stil. Met uitzondering van het geluid van neerkomende hardloopschoenen. Ik
kom nu langzaam maar zeker in de buurt van het volgende punt waar René zou
staan. Ik hoop maar dat het ook echt zo is. Zou hij niet te lang zijn blijven
staan bij het eerste punt? En is het gelukt met de monorail? Gelukkig is het nu
vrijwel helemaal licht. Ik kom in de buurt van het Transportation Center bij
kilometer 7. Er staat al meer publiek langs de kant. Ik ga helemaal links lopen
en bekijk het publiek goed. En ja…daar is hij! René staat er gewoon. Ik loop
even naar hem toe. Geef ‘m een kus en ga weer verder.
Op naar de Magic Kingdom!
Het lijkt al zo dichtbij, maar is nog een behoorlijk stuk lopen. Langs het
Contemporary Resort en door een paar venijnig steile tunneltjes. En dan is het
daar het park! Mijn eerste Disneypark voor deze reis. Het zal maar een kort
bezoek worden… Via een achteringang komen we op pleintje. Wat een publiek staat
hier. Ik sla rechtsaf Mainstreet in. Wow! Wat is dit toch gaaf. Ik ren recht op
het kasteel af. Even genieten, hoor! Het publiek moedigt iedereen aan! De namen
op de nummers zorgen ervoor dat je af en toe een persoonlijke aanmoediging
krijgt. En hoewel het natuurlijk een beetje overdreven is, is het ‘you look
good, Silvia’ heerlijk om te horen.
Via Tomorrow en Fantasy Land
gaan we weer naar het kasteel. Dit keer rennen we eronder door. Een
kippenvelmomentje! We slaan nu rechtsaf om via Frontier en Adventure Land het
park weer te verlaten.
Inmiddels zit de 10
kilometer erop. Het is te voelen dat ik maar weinig trainingskilometers in de
benen heb. Ik krijg het toch wel wat moeilijk. Maar goed, ik ben al bijna op de
helft en bovendien zie ik René al bijna weer. Hoop ik dan tenminste.
Ik ren langs het Floridian
Resort en de naastgelegen Wedding Pavilion. Nu ben ik bijna bij het Polynesian
Resort. Hier zou René moeten staan. Hij heeft hier best een stukje voor moeten
lopen (maar niet zover als ik…). Gelukkig zie ik hem al snel. Ik moet hier wel
even door wat pylonen zigzaggen. Ik vertel hem dat het nog redelijk goed gaat.
Ik ben wel al wat moe, maar op zich valt het me alles mee. Voor mijn gevoel
begint nu ook echt het laatste stuk. Dat kan nog tegenvallen, want het is nog 8
kilometer. Nu het tempo iets is teruggevallen kan ik ook wel even op de foto
met Pluto en Goofy. Daarna pik ik het ritme weer een beetje op. Ik hoop stiekem een
gemiddelde van 6 min./km te halen, maar dat zal vooral gezien het laatste stuk
lastig worden. Ik weet dat er vlak voor ik Epcot binnen loop nog 3 steile
fly-overs komen. De zon brandt inmiddels behoorlijk. Snel doorlopen dan heb ik
minder last van de warmte! Toch red ik het niet om te blijven rennen. De
laatste twee heuvels wandel ik op.
En dan lopen we Epcot
binnen. Wat is dit ook weer gaaf, zeg! Jammer dat we niet een heel rondje rond
de wereld lopen. Nee, we blijven in het eerste deel en draaien vlak voor het
grote meer weer terug. We lopen nu richting Spaceship Earth. Ik laat de enorme
bol links liggen. We lopen Epcot weer uit. Nog even een bochtje en daar voor me
zie ik het: de finish! Ik ben er! Supergaaf. Eerst nog even zwaaien naar René.
En dan ren ik naar Mickey die op de finishlijn staat. Een high five en dan kan
ik uitpuffen! Gehaald! De medaille is een
prinsessenevenement waardig. Pure bling-bling. Ik laat me met medaille op de
foto zetten. Nog even wat eten en drinken pakken en dan op naar de auto.
Dit was dus anderhalf jaar geleden...nu aftellen tot de volgende keer. Maar...we hebben er nu al enorm veel zin in!
